فریاد نزن ای عاشق

 من صدایت را درون قلب خود می شنوم

 درد را در چهره ی عاشق تو با ذهن خود می نگرم

 فریاد نزن ای عاشق، فریاد نزن

 بی سبب نیست چنین فریادم

 بی گناه در دام عشق افتادم

 چه درست و چه غلط

 زندگی هم خودم و هم تو رو بر باد دادم

 اگر احساسمو می فهمیدی

 قلبتو دوباره می بخشیدی

 لحظه ی پایان این دیدار رو

 روز آغازی دگر می دیدی

 اگه بیهوده نمی ترسیدم

 عشقو اون جوری که هست می دیدم

 شاید این لحظه ی غمگین وداع

 قلبمو دوباره می بخشیدم

 کاش از این عشق نمی ترسیدم

 ما سزاواریم اگر گریانیم

 این چنین خسته و سرگردانیم

 ما که دانسته به دام عشق افتادیم

 چرا از عاشقی رو گردانیم

 وقتی پیمان دلو میبستیم

 گفته بودیم فقط عاشق هستیم

 ولی با عشق نگفتیم هرگز

 از دو ایل نا برابر هستیم

 از دو ایل نا برابر هستیم

 نه گناه کاریم نه بی تقصیریم

 منو تو بازیچه ی تقدیریم

 هر دو در بیراهه ی بی رحم عشق

 با دلو احساس خود درگیریم

 بیشتر از همیشه دوست دارم

 گر چه از عاشقی وعاشق شدن بی زارم

 زیر آوار فرو ریخته ی عشق

 از دلم چیزی نمانده که به تو بسپارم

 تو که همدردی مرا یاری بده

 به منه عاشق امیدواری بده

 اگر عشق با ما سر یاری نداشت

 تو به من قول وفا داری بده