نام کتاب : شبهاي ورامين

نویسنده : صادق هدایت

بخشی از داستان:

از لاي برگهاي پاپيتال، فانوسي خيابان سنگفرش را كه تا دم در ميرفت روشن كرده بود . آب حوض تكان

نميخورد، درختهاي تيره فام كهنسال در تاريكي اين اول شب ملا يم و نمناك بهار بهم پيچيده ، خاموش و

فرمانبردار بنظر ميآمدند . كمي دورتر در ايوان سه نفر دور ميز نشسته بوند : يك مرد جوان ، يك زن جوان و يك

دختر هيجده ساله ، سگشان مشكي هم زير ميز خوابيده بود . فرنگيس تار ظريفي كه دسته صدفي آن جلو چراغ

ميدرخشيد در دست داشت، س رش را پائين گرفته بزمين خيره نگاه ميكرد و مثل اين بود كه لبخند ميزد . تار

بطور عاريه در دستش بود و از روي سيمهاي نازك آن آهنگ سوزناكي در ميآورد . صداي بريده بريده آن در

هوا موج ميزد، ميلرزيد و هنوز خفه نشده بود كه زخمه ديگري بسيم تار ميخورد . ولي معلوم نبود چرا هميشه

همايون را ميزد ، يا آنرا بهتر بلد بود و يا اينكه از آهنگ آن بيشتر خوشش ميآمد.

گاهگاهي مانند انعكاس ساز، جغدي روي شاخه درخت ناله ميكشيد . فريدون دست در جيب نيم تنه زمخت خود

كرده به پيچ و خم لغزنده دود آبي رنگ سيگار نيم سوخته اش نگاه ميكرد . اگر چه او از سازهاي معمولي بزودي

خسته و كسل ميشد، ولي اين آهنگ را با وجود اينكه صدها مرتبه شنيده بود از روي ميل گوش ميكرد. بخصوص

كه نوازنده آن فرنگيس بود و بدون اراده در مغز او يادگارهاي دور دست و محو شده از سر نو جان گرفته بود

و مانند پرده سينما ميگذشت.