"بسم الله الرحمن الرحیم"

بی تردید همه چیز از آن روز شروع شد.

روزی که سخنـرانیِ او در مؤسسه ی فرهنگی موعود برای نخستین بار به مراکـز پخش سی دی راه پیدا کرد.

شاید همین، اولین شوکِ نیرومنـد بـود به ذهن دانشجویانی که تمام اطلاعاتـشان از «صهیونیست» تماشای سریال ظهور بـود و چند مستـند تکراری سیما.

شنیدن نام «علی اکبر رائـفی پور» ناخودآگاه ذهن آدم را به سوی سخنرانیِ پرآوازه اش یعنی «فراماسونری؛ دجّال آخرالزمـان» می برَد.

تو گویی هیچ پژوهشگری قادر نـبود به جذابـیت و شیوایی بـیانِ او این دیدگـاه را در جامعه مطرح کند و تعداد بی شماری از دانشجویان را با خـود همراه.

با حضور در همایش هایش می فهمی که جوانِ دغدغه مند و در عین حال سخنـوری است.

زیاد خوانده و وقـت تلف نکرده، روی هدفش مصمم و متمرکز است.

شاید خیلی خوش اخلاق هم به نظر بیاید.

به هر صورت، مخالفـانش که در رسانه های آن سوی آب، وی را بارها متـهم به دروغ پراکنی کرده اند، نــیز ناچار به اعتراف هستند که رائـفی پور در اجرای هدف والای خود تا حدود زیادی موفق بوده است.

چرا که او درست زمانی با کوله باری از تحقـیق، پا به میدان گذاشت که دیگر از جذابـیتِ چهره ی تکراری کارشناسان دیـنی مشهور برای نسل جدید کاسته شده بود.

نسلی که بیش از هر نسل دیگری، محصور بازیِ حزب ها و فرقه های گوناگون می بود.

شاید جوانانِ این نسل، بی آن که بدانند در پـی شخصیتی متـفاوت بودند که دغدغه های دیـنی آنها را به زبان خودشان بازگو کنـد.

و به رسم عادت دیریـنه، پای صحبـت هایش چُرت نزنند!

رائـفی با 307 جلسه سخنرانی در کمتر از نه ماه، در ردیفِ پرکار ترین افراد در حوزه ی معرفی جریانات انحرافی قرار گرفت.

اما آنچه او را از دیگران متـمایز می ساخت، پرده برداری های بی بـدیلش از مسائلی همچـون «کابالا»، «آبلیسک» ، «وارون نگاری موسیقی» ، «شرطی سازی» و دیگر مسائل مهم  ِ هرگز افشاء نشده در سطح جامعه بود.

پس از آن که موضوع «دشمن شناسی» مورد اقبال عمومی قرار گرفت، خط مشی سخنرانی های او تغییر کرد و نوبـت رسید به «دین شناسی».

شاید از این طریـق می شد جوابی برای تمام سوالاتِ بی جواب مخاطبـین، حاصل از همایش های قبل پـیدا کرد.

گرچه این روز ها جای علی اکبر رائفی پور روی کرسی های تلویزیون داخلی ایـران همچنان خالی است اما او با وجود شرایط و امکانات محـدود در پرورش «علی اکبر» های دیگری برای جنگ نـرم باری سنگین را به دوش می کشد و به قول خودش به آنها ماهیگیری می آموزد نه ماهی خوردن.

شكی نيست كه بـخشی از علل عدم حضور رائـفی در رسانه ی به اصطلاح ملی، ناشی از فاصله ی فکـری او با ساير رقيـبانش است.

آقای رائـفی عزیز! من امروز نه به عنـوان یک دانشجو، نه به عنوان هوادار جناحی خاص، نه به عنوان کسی که همواره آموزه هایـتان را رصد می کند؛ بلکه تـنها و تنها به عنوان یک جوان مسلمان ایرانی زحمات بی دریغـتان طی سال های اخیر را صمیمانه می ستایم.

ممنـونم که این گونه دانش خود را دست به دست کرده اید و بـذر امید و آرمان گرایی را در دل اکثر جوانـانِ این مرز و بـوم زنده.

در پایان این یادداشت... چه دعایی کنـمت بهتـر از این که خدا پنجره ی باز اتاقـت باشد؟!